Τον Ιούνιο που μας πέρασε είχαμε τη χαρά να συμμετάσχουμε στην έκθεση ΝΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ, στον φιλόξενο χώρο της Καθετής, στον Πόρο.
Η πρόσκληση έγινε τον προηγούμενο Νοέμβριο, από τους ανθρώπους της Καθετής, που μας έφεραν σε επαφή με τη γαλλίδα καλλιτέχνιδα Josiane Maisse, με σκοπό να συζητήσουμε την προοπτική μια κοινής έκθεσης.
Η Josiane Maisse
Η Josiane Maisse χρησιμοποιεί το κέντημα ως μέσο, για να εκφράσει τους δικούς της κόσμους, πραγματικούς μα και φανταστικούς. Με απίστευτη υπομονή και δεξιοτεχνία η καλλιτέχνιδα έχει αποτυπώσει τη φύση γύρω της: ελιές, δέντρα, πουλιά, ζώα ξεπηδούν αναπάντεχα σαν από όνειρο. Το κέντημα, ως μια αρχαία, παγκόσμια γυναικεία γλώσσα , την συνδέει με τον χρόνο, τον τόπο και τον ίδιο της τον εαυτό.
Με κοινά στοιχεία το νήμα και την αγάπη μας για τη φύση, αποφασίσαμε, η Μαρία Κουλαρμάνη κι εγώ να ετοιμάσουμε μια σειρά από έργα για να εκτεθούν πλάι στα περίτεχνα κεντήματα της Josiane Maisse.
Αρχικά, έπρεπε να αποφασίσουμε τι είδους έργα θέλαμε να φτιάξουμε.
Οι κούκλες
Αυτό που μας έφερε κοντά, την Μαρία και εμένα, όταν πρωτογνωριστήκαμε, ήταν οι κούκλες. Η Μαρία έφτιαχνε τότε μεγάλες κούκλες από βαμβακερό ύφασμα, που τις έβαφε, τις ζωγράφιζε, τις κεντούσε και τις στόλιζε με σπάνια υφάσματα. Εγώ έφτιαχνα μικρά υφαντά κουκλάκια και ζωάκια που ξεπηδούσαν από τις ιστορίες που λέγαμε με τα παιδιά. Η πρώτη μας συνεργασία ήταν όταν φτιάξαμε γαντόκουκλες για ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Ελληνικού Παιδικού Μουσείου, όπου έδειξα στην Μαρία την τεχνική της τσόχας (wet felting/ neddle felting), και αμέσως έγινε η αγαπημένη της. Στη συνέχεια φτιάξαμε τους 2Π για την ActionAid Hellas, ξανά κούκλες για το Παιδικό Μουσείο, κούκλες για εκπαιδευτικά προγράμματα σε σχολεία αλλά και για ιδιωτικές συλλογές.
Ήταν, επομένως, πολύ φυσικό να σκεφτούμε μια σειρά από κούκλες-γλυπτά από ύφασμα, που θα αποτύπωναν την αγάπη μας, αλλά και τον προβληματισμό μας για τη φύση. ‘Έτσι γεννήθηκαν η ΑΡΧΗ, το ΝΗΣΙ, η ΕΛΙΑ, η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ και η ΑΝΘΗΣΗ.
Χρησιμοποιήσαμε διάφορα υλικά και τεχνικές για να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Με βαμβακερό ύφασμα, που σε κάποιες περιπτώσεις το βάψαμε, το ζωγραφίσαμε, το κεντήσαμε ,το καλύψαμε με νήματα ή υφάσματα, φτιάξαμε το σώμα.
Για να ντύσουμε τα σώματα χρησιμοποιήσαμε χειροποίητο υφαντό ύφασμα, ή κομμάτια βαμμένου υφάσματος που τους δώσαμε το σχήμα φύλλων, λουλουδιών, φυκιών, δέντρων ή άλλων οργανικών σχημάτων, ανάλογα με αυτό που θέλαμε να πετύχουμε.
Χρησιμοποιήσαμε επίσης χειρογνεσμένο νήμα ή τυλίξαμε με νήματα κομμάτια υφάσματος για τα κλαδιά και τις ρίζες.
Το κάθε έργο έχει μια διαφορετική κίνηση, που εκφράζει άλλες φορές τη χαρά της ζωής, τον θρίαμβο, το άνοιγμα προς τα έξω, την αποκάλυψη, κι άλλες φορές την περισυλλογή ή μια υποβόσκουσα θλίψη.
Τα επιτοίχια
Πλάι στις κούκλες, αποφασίσαμε να φτιάξουμε και τρία επιτοίχια, έτσι ώστε να αποκτήσουν όλα τα έργα μια ενότητα. Εφόσον κάποιες από τις κούκλες συνδέονταν με τη στεριά και κάποιες με τη θάλασσα, αποφασίσαμε να κάνουμε το ίδιο και με τα επιτοίχια.
Μαζί με την ΑΡΧΗ και το ΝΗΣΙ τοποθετήσαμε τον ΒΥΘΟ, ένα έργο που θέλαμε να αποτυπώσει την αίσθηση που έχουμε όταν βουτάμε στη θάλασσα, όπου αχνοφαίνονται τα φύκια να κινούνται απαλά σε κάθε κυματισμό.
Ανάμεσα στην ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ και στην ΑΝΘΗΣΗ μπήκε η ΣΥΝ-ΧΩΡΕΣΗ, ένα mixed media επιτοίχιο , όπου χώρεσαν υλικά και τεχνικές τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και δημιούργησαν ένα αρμονικό σύνολο. Για εμάς το έργο αυτό είναι πολύ σημαντικό καθώς εκφράζει το άνοιγμα, την αποδοχή, το συνταίριασμα αλλά και την συγχώρηση ως διαδικασία που σε βοηθάει να προχωρήσεις ως άνθρωπος και ως μέρος της φύσης. Μια διαδικασία καθόλου εύκολη, με τα σκοτεινά και τα φωτεινά της σημεία, τις καμπές και τα ύψη, που όμως τελικά αποδίδει τους δικούς της καρπούς.
Σε περίοπτη θέση, τέλος, μπήκε το ΠΕΛΑΓΟΣ. Ένα επιτοίχιο που φτιάξαμε για να αποτυπώσουμε την μεγάλη μας αγάπη, την θάλασσα. Φτιάξαμε εικόνες καθημερινές, λεπτομέρειες που απομονώθηκαν μέσα στο γαλάζιο κυματισμό σαν να σταμάτησε ο χρόνος σε ένα λευκό πανί, λίγα κοράλλια, ένα κοπάδι ψάρια ή τους γλάρους που πέταξαν μακριά. Ουρανός και θάλασσα ενώνονται χωρίς όρια, και τρεις πέτρες δέθηκαν στο κάτω μέρος, σαν άγκυρες.
Το δροσερό πρωινό του Ιουνίου που στήσαμε την έκθεση, μόλις τοποθετήσαμε το επιτοίχιο αυτό στον χώρο της Καθετής, κοίταξα έξω και είδα από το ανοιχτό παράθυρο όλα αυτά που προσπαθήσαμε η Μαρία κι εγώ να φτιάξουμε. Δεν είναι αυτό μια μικρή γεύση ευτυχίας;
Δείτε όλη την έκθεση μέσα από τον φακό του Δημήτρη Παύλου